Güneşim Sönüyor Zindanlarında

sağanak sağanak
çoğalan küfür sözlerinde
yanıyor görüntüm

taşlaşan yüreğinde
sürgüsü kapatılıyor zindanlarımın

sunduğun sancıların
sağanağında ıslanırken
tatmadığım ihanetlerin
med cezir
sara nöbetlerine tutuluyorum

güneşimi sürgün ederken gecelerin
zindan kokusu hapsediyor bedenimi
boca edilen aykırı sözlerinin
doğurduğu isyanlarda boğuluyorum
ölümün gölgesi yansıyor
güller açtıran tebessümlerinden
taşın ruhundaki sevgiyi çalıyor
gülücüklerinde umutlar besleyenim

sözlerimin yönelimi yaralı sözcüklerle
ruhu çalınan taşları soyarak
göğsünde saklıyor
sarmaş dolaş sarhoşluğu

ölümün gölgesinde geçirilen hayat
akşamlara
geceye sığınıyor
çökerken beyin hücrelerim
yanıyor bedenim
çöl oluyor vahalarım
döküldüğüm denizlerde
kuruyor nehirlerim

susuyor çağlayanlarım
ölüyor kanatları kırılan güvercinlerim
sevdasızlığın uçurumlarında

yasak oldu ellerin
yasak oldu gözlerin
harap oldu
hazan oldu

karanlık bakıyor
hüzün tatmasın dediğim
gözlerin

gözlerin
güneşimi söndürüyor zindanlarında

bitiremediğim koşuşturmalarımda şehrin cinnet geçiren sokaklarında yılların birer birer tüketildiği yapayalnız eritilen günler yürekte sarmaş dolaş kabaran gönüllerin vuslatını bekler sevdanın durağan geçmişleriyle yüzleşme anlarında kaybolur kalbime vuran toprak kokulu çizgiler