Güneşim Şiiri - Arabaci Hilmi

Bilmem hatırlar mısın,
Sana hep “Güneşim” derdim.
Çünkü onun gibi içimi ısıtıp,
Bana umutlar verirdin.
Ama Güneşim, unutmuştum,
Herzaman güneşi gecenin kovaladığını,
Ve de seninleyken unutmuş olmalıyım hüznü ki,
Unutmuşum hüznü gecelerin bana verdiği...

Güneşim, şimdi kim bilir kimleri aydınlatırsın,
Tek bildiğim şu ki, benden çok ıraksın...
Şimdi dünyam çok soğuk,
Sadece geceleri değil, gündüzleri de üşümek,
Neymiş daha şimdi anladım,
Ve de hatırladım hüznün anlamını,
Geceleri yine ben çektim gamı,
Birkaç da arkadaş, paylaştık içki sofralarını...

Ey gönül, terk-i diyar eyleme,
Umutla bak sen hayata yine de,
Hatırla ki, her gecenin sonunda,
Yine bir “Güneş” doğar, olsa da başka,
Gönül, gitme ıraklara,
Kal yanımda, herzamankinden çok muhtacım sana,
Gönül, gülümse için için kan ağlasan da...

Hala beklerim Güneş’im,
Terk-i diyar eylemedi henüz yüreğim,
Hala sende saklı anahtarı kalbimin,
Ve de kaldı tek isteğim,
Eskisi gibi uzun, yasemen kokulu bir gecede,
Dönmen bana, ve de sonsuza kadar kalman yanımda...