Güneşi Mızrakladılar Şiiri - Mehmet Cıngır

Güneşi mızrakladılar
Kan koyordu kolları feracenin
Katır sırtında ilerlerken bir derviş
El pençe divan durup
Selam vermşti ona güneş.
Kan taze,kan sıcak
Kara saplı bıçak
Parlıyordu göğsünde
En uzun gecenin.

Karanfiller,çiğdemler,güller…
Kime dokunduracak şimdi
Donmuş özlemli ellerini.
Kimden alacak ay ışığını
Kime anlatacak renkler sırlarını.
Tutuşturur yalnızlık bir dervişin eteğini
Kim ışıtacak gönüllerin bozkırlarını
Kim büyütecek şimdi arıların peteğini?
Güneşi mızrakladılar
Güneşin kanı düştü zemine
Silemez bu lekeyi zemin
Verse de asırlarını.

Hüzün düştü bir zambağın kalbine
Kıskandı güneşi yarasalar
Karanlığı giyip sırtlarına
Vurdular güneşi gövdesinde gecenin
Siyah düştü beyazına lalenin
Kırmızıya döndü rengi feracenin.

Bundan sonra ne yaz gelir ne bahar
Artık kıştır her mevsim
Kendi göğünden almalı güneşini
Ay ve yıldızlar,
Buna göre düzenlenmeli takvim.