Güneşe Sevdalandım Şiiri - Celal Bahar

Ben onu değil ki;
Güneşi kıskandım.
Benim olsun isterken,
Attığım her adımda yandım.
Bir tek bana doğsun derken,
Herkes aydınlandı da,
Ben karanlıkta kaldım.
Demem o ki;
Boş yere yandım,
Beyhude çabaladım.
Hiç olmayacak işti lakin,
Ben olacak sandım.
Cahildim,
O yüzden aldandım.
***
Ben ona değil ki;
Güneşe sevdalandım.
Uzak duranlar ısınırken,
Ben yaklaştıkça yandım.
Oysa ona erişilemezdi.
Kimse olması gerekenden,
Bir adım ötesine geçemezdi.
Bilemedim.
Aklım başımda değildi,
Düşünemedim.
Kanatlarım koptu ona uçarken.
Dizlerimin bağı çözüldü,
Koşmak isterken.
Artık çok geçti,
Aklım başıma gelirken.
***
Bir anda her yanımı ateş sardı,
Ben sadece ısınmayı dilerken.
Yaptığım her şey faydasız kaldı.
Tek bir sözüm bile ona ulaşmadı.
Feryat figan çığlık atsam da,
Gözyaşım ateşimi söndürmeye yetmedi.
Tam öldüm kurtuldum derken,
Gördüm ki çilem daha bitmedi.
***
Ben ona değil ki,
Ne yaptıysam kendime yaptım.
Nereden bilirdim aşka düşerken,
Böylesine yanacaktım.
Nasıl bilirdim,
O ışıl ışıl parlarken,
Ben karanlıkta kalacaktım.
Oysa davul bile dengi dengine.
Ey gönül aşk dediğin senin neyine.
Bilmediğin sularda ne gezersin,
Saplanırsın işte böyle en derine.
Boğulur gidersin körü körüne.
Yıldızlar dahi ışığını ondan alırken,
Varır mı senin gibi birine...