Güneşi içen çocuklar
Al yanaklı çocuklar beliriyor öteden
gökkuşağı renkli göğün altında
ben yine yalınayak düşmüşüm
kendimi arıyorum yorgun yollarda
kuşlar halaya tutuşmuş
umut barandır yaralı kanatlarında
ben alaylı gülüşler kusuyorum
ağız dolusu kıyılarımda
dil yarası kesiği gibi bayramlar
kan damlar çocukların gözyaşlarında
yüreğimin acısı gözyaşlarıma karışıyor
asfalt kayıyor ayaklarımın altında
ayrılıyor gözbebeklerim akında
buz kesmiş körpe bedenler
sarılıyor bir çocuk dudağında
ürperiyor benliğim ürperiyor sokaklar
asker geçitlerindeki eşik aralığında
acıyan düşlere veda ediyordu
gemiler yüzdürdürülen çocukların gözyaşlarında
ben yinede umut biriktirdim sinemde
güneşi içen bahar kokulu çocuklar için...
29 Ekim 2020
Derya Avşar
Kayıt Tarihi : 29.10.2020 15:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ÇOCUKLAR.
Hayvanî valideler, yavrularını, küçükken
vazifeleri itibariyle, lezzetle himayeye
çalışırlar. Büyük olduktan sonra vazife kalkar,
lezzet de gider. Yavrusunu döver, elinden
daneyi alır. Yalnız, insan nev’indeki
validelerin vazifeleri bir derece devam eder.
Çünkü insanlarda, zaaf ve acz itibarıyla, daima
bir nevi çocukluk vardır; her vakit de şefkate muhtaçtır.
Ne yazık ki insanın nazdar ve aciz yaratılmaları
rahmete daha layık olmasını gerektirmektedir
Ama havyanlar kadar masum olamadıklarından
en çok da acıyı onlar çekmektedir.
ELLERİNİZE VE YÜREĞİNİZE SAĞLIK
ŞAİRİM VAR OLUNUZ SAYGILARIMIZLA.
ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM
TÜM YORUMLAR (1)