Güneşe Dön Yüzünü... Şiiri - Hüseyin Yanmaz

Soğuk rüzgar esiyor
Dumanlıdır dağlar
Bir ben
Birde hayalin var
Amansız dağın eteğinde

Seslendim
Seslendim duymadın sesimi
Dolu fırtınalar koptu yüreğimde

Geceler karanlık
Geceler sessiz
Geceler acı
Geceler zehir oldu bana sensiz

Gittin gelmedin
Ufaktan bir güneş doğsada sensiz
Kuruyacak belkide bıraktığın gülün
Geceler dost olmuyor bana
Güneşin doğuşuyla kayboldu yıldızlar

Çok aradım seni bakışlarımın arasında
Tüm hayalim uçup gitti elimde
Gözyaşlarım karıştı gecenin ayazına

Sanki bir daha doğmayacakmış gibi battı güneş
Oysa ne çok sevmiştim seni

Hayat köşe bucak kaçıyor sanki benden
Sessizce etrafımda dönüp durdum

Oysa gök yüzünde parlayan güneş
Kalbimi yakaçak kadar ateşliydi

Adını andığımda
Kayboldu yıldızlar gün boyu
Sanki korkuyordu bedenim
Usul usul seslendim
Ne duyan oldu nede gelen
Gecenin sessizliği düştü içime

Güneşe dön yüzünü der gibiydi bakışların
Belki bir yudum su ver der gibiydi dudakların kurumuş
Bak şimdi yalnızlığım itiyor beni ateşin içine

Göz benim geceye umutla bakan
Essede fırtınalar uzattım ellerimi
Hadi tut elimi seninleyim ben
Dünyanın sonu değil terk ediyor bakışların

Kızgın güneş vursada tepeden
Saipsiz çöllerde gezip duruyorum sensiz...
Hüseyin yanmaz
20/02/2011