Güneş Yüzü Görmemiş Kelimeler

Güneş Yüzü Görmemiş Kelimeler

Gözlerimde yürüyen gölgeler var,
Adını bilmediğim bir rüzgâr gibi,
Dokunmadan, ısıtmadan geçer hayatımdan.
Sözcükler saklanmış kalbimin en kuytu köşesinde,
Güneş yüzü görmemiş, gizli bir bahçe gibi.

Orada bekliyor usulca,
Dökülmemiş şiirler, düşmemiş yapraklar misali,
Bir hiçliğin içinde var olmayı seçmiş.
Suskunlukla dans eden kelimeler,
İçimde bir melodi çalıyor, sessiz ve derin.

Yalnızlık sarıyor dört yanımı,
Adım atılmamış topraklarda gezinirken,
Gecenin koynunda uyuyan umutlar gibi,
Her hece bir yorgan, her dize bir nefes,
Güneş yüzü görmemiş kelimelerle dans ediyorum.

Seni anlatan cümleler yok burada,
Ama sen varlığınla her satırda,
Gölgelerin ardında bir ışık,
Bilinmezliğin sırrında bir aşk var.
İçimde büyüyen, susmayan, anlatılmayan.

Ve gece, koynunu açar karanlıkla,
Sessizliğin içinde yankılanır kırık kelimeler.
Bir zamanlar söylenmemiş, duyulmayan,
Gölgelerle örülmüş zincirler gibi bağlanır yüreğime.

Dilin yok artık,
Söylemekten vazgeçmişsin,
Ama kelimeler, o güneş yüzü görmemiş kelimeler,
Sana dair bir ağıt yakar sessizce.

Kırgınlık, unuttuğun bir şehrin harabelerinde,
Yalnızlık, çökmüş duvarların arasında yankılanır.
Ve ben, o yıkıntıların ortasında,
Sana dair kelimelerle dans eden bir hayaletim.

Ama bak, ufuk çizgisinde,
Bir pencere aralanıyor usulca.
Soğuk ve karanlık içinde,
Bir ışık huzmesi süzülüyor, titrek ama gerçek.

O pencere,
Güneş yüzü görmemiş kelimelerin arasında,
Umutla açılan küçük bir kapı,
Belki yeniden yazılacak hikayenin başlangıcı.

Ve ben, o ışığa doğru yürürken,
Kelimelerim suskunluğunu bozacak,
Bir gün belki,
Karanlıkta dans eden kelimelerim,
Güneşle buluşacak.

O pencere açılırken,
İçimde bir ses uyanıyor,
Suskunlukta saklı kalmış,
Bir fısıltı gibi,
“Yaşamak buysa,
Kelimeler de kalsın.”

Ve ben,
Dilin çözüldüğü o anı beklerim,
Karanlıkta saklanan o sözlerin
Bir gün doğacağı sabahı.

Kelimelerime dokunur rüzgâr,
Yaralı dizelerim kanar bazen,
Ama yine de yazdırır bana,
Anlatamadığım,
Güneş yüzü görmemiş,
Gözyaşıyla beslenen kelimeleri.

Bir gün gelecek,
O kelimeler
Sadece gölge olmayacak,
Sadece hüzün değil,
Sadece kayıp değil;
Bir aydınlık olacak,
Bir dokunuş olacak,
Ve ben o güneşin altında,
Sessizce gülümseyeceğim.

Ve sonunda,
O güneş yüzü görmemiş kelimeler,
Karanlıkta bir meşale olur;
Işığı olur içime,
Sessizliğin en derininde yankılanan,
En gerçek, en sahici sesim.

Güneş yüzü görmemiş kelimelerim,
Artık güneşi bilir,
Ve ben artık,
Onlarla yaşarım,
Onlarla konuşurum,
Onlarla aydınlanırım.

Hüseyin Erdinç