Güneş Işığı Şiiri - Kasım Kobakçı

Güneş ışığından utanmadan,
Sokaklar karanlık gündüzleri,
İşgali altındadır dağlar,
Yağmacı bulutların ve kara kanlı, iri suratlı,
Işıltılı gözlü deccal ordularının.

Pisliğe bulanmış onur,
İnsanlık köleleştirilmiş,
Karanlık iğrenç ve derin,
Anaokulu yurtlarındaki beş yaşındaki bebekler,
Sakalı salyalı, Kur'an dilli sırtlanların tecavüzüne uğramakta.

Utanmadan el konulmaktadır ekmeğine, emeğine, ürününe,
Kitabına uydurmaya ihtiyaç duymadan,
Etrafımızı saran medeni ülkelerin yaşamından sıkılmadan,
Mahkum edilmekte cehenneme,
Bin odalı zindanın şeytanları tarafından,
İşçi, emekçi ya da yoksul yetim olan herkes.

El konulmuştur varlıklarına,
Zincirlidir aydınlık akıllar ve işiten kalpler,
Gözlerinin nuru, alınlarının teri ve akıl ustalığıyla,
Güzelleştirdikleri yurtlarından,
Sürülmüşler diyar diyar,
Ülkenin genel görünümü,
Siyaha bürünmüş iskelet sürüsü,
Alışmış sadaka ile yaşamaya ve kralın kölesi olmaya.

Ülkenin ve milletin zenginliğinin,
Büyük bir kısmı çalınmış ve tüketilmiş,
Nehirleri kurutulmuş, ormanları yakılmış, gökleri karartılmış,
Fabrikaları satılmış, okulları yıkılmış, toprakları talan edilmiştir.

Kanlı bir gasptır durum,
Milyonların ekmeği ve mutlu geleceği,
Bin beş yüz yıl öncesinin ilkel tıkırtılarıyla,
Ülkeye ve üreticisine lanet okuyarak yutuluyor,
Toplumun ve ülkenin yararı için ne gerekiyorsa,
Din çekirgeleri tarafından kurutuluyor.

Şimdi meydanlarda cehaletin kralı,
Kanlı ve yalancı bir tiran,
Kemik aşkıyla canavarca havlıyor,
Sahibine kuyruğunu sallıyor,
Kalmış geriye ahlaksız bir seçkinler topluluğu,
Saflığını, namusunu, ibadetini yalana satan,
Kalpler karartılmış, beyinler hadım edilmiş.

Hayatın güzelliklerine dair bir hayal kalmasa bile anılarımızda,
Birer birer yıkılsa da sabahın yollarında köprüler,
Bütün bu çirkinliklere rağmen,
Emeğin ve ışığın temsilcisi kardeşim,
Umudunu kesme gelecekten,
Karanlık gecelerin ortasında yangın çıkarmaktan,
Ateşleri öfkeyle körüklemekten vazgeçme,
Umudun yeşerdiğini göreceksin taşta.