Güneş'in Cömert Olduğu Bir Nürnberg Akşa ...

Arkadaşların seni takdir ettiğinde daha bir canla sarılırsın değil mi işlerine?
Güç verir değil mi onların sözlü, yazılı övgüleri?
Hayatımıza renk katar.
Yaşamı daha bir çekilir yapar.
Coşarız değil mi bir başka?
Yürüdüğümüz yerler, aldığımız hava, yediğimiz içtiğimiz bir başka tat verir değil mi?

Yeryüzünün neresinde olursak olalım dostlarımızın dürüst sevgileri, özlerinden gelen dilekleri seni, beni tanımsız mutlu eder, huzur katar anlarımıza ve daha bir şevkle sarılırız işlerimize, hayat yolculuğunda. Çekilir yapar çaresizlikleri, sıcacık sarar onların güvenleri seni, beni, bizleri...

Peki sen de onlara yürekten övgüler, kutlamalar yağdırabiliyor musun?
Onlara yaşamın bilinmez basamaklarında, meçhule giden yolunda can, kan olabiliyor musun? Yoksa hep başkalarından mı beklenti içindesin? ''Bana bir adım gelene, ben iki giderim '' mi diyorsun da günlerini çorak geçirip, dost çehrelerden mahrum mu kalıyorsun?

Nasıl bir mutluluktur, insanın gerçek dostlarının olması?
Yalansız, dolansız, karşılıksız ve her zaman sığınacağı dost yüreklerin varlığını bilmesi; nice tanımsız huzur, güven verir insanın bedenine ve ruhuna...
Ne büyük hazinedir insanın dostları olması; düştüğünde el veren, üşüdüğünde sarıp sarmalayan ve darda kalınca sığınacağı liman olan…

Anlarımız aydınlık olsun desem?!.

Şükran GÜNAY