Güneş Gölgede Kalsın Şiiri - Kenan Gezici

Zincirlerimden tutturmuşlar zayıf, cılız dünyayı.
Anılar kör karanlıkta kalır sessizdir ve de siyah.
Uzaktan gelen umulmadık sözlere, ilgisiz değilim
Yanmam için nedense, kekik kokuları ile lavantanın.
Kandillerde yanması gerek bir demet lavantanın.
Çirkinlerle sınanıyorum durmadan, çirkindir sözleri.
Zaman fısıldıyor geçiyorum geçte gelsin zamanım.
Ele güne rezil bir gölgenin altında kalıyorum.
Bir tek sözüme bakıyor başlasın diye yangın.
Anlatmak isterim, geçmeden gölgen yanımdan.
Köşede kalmış gölgen senli uzaklardayım.
Kısalmış gölgen uzanmıyor uzaktasın bana kadar.
Karanlıklar bırakmamış paramparça gölgen.
Ben Züleyha kadar bile sevmedim tırnaklarımla.
Yürekten sevmek benimle koca bir safsata.
Batıyor her akşam ay anlımın ortasında.
Güneş bedenimde doğmuyor her sabah.
Saati bir türlü dolmuyor ki nereden çıktı bu güneş.
Ben daha akşamı bitirmedim masamda duruyor.
Hilale bakıyorduk akşamları, gözlerimiz kamerde.
Kandırıldık safça yalanlara, inandıkça hep arttı.
Mahzunluğumuz duyulmuş olmalı ki yedi düvelde.
Sömürüye gelmiş bini, gülümseyen gözlerle.
Hep sonradan içime doğuyor geliyor aklım başıma.
Ve sonradan gürültülü yürekte kalmadı ay fena.
Buluşmuyorum artık sahillerde gün batımında.
Yalanları gömdüm her gittiğimde oraya.
Kendimi bırakacağım artık kör kuyulara.
Başkasının elinden olunca çok zor geliyor.
Ve sözler paçalarından dökülür yalanlarla birlikte.
Ben yalnız geceyi topluyorum yorgan üstüme.
Gömülen gövdeleri görüyorum her akşam mehtapta.
Birini evet sevdim hem de çok gövdesi orada.
Misafirim azığım çantamda göçmenim dünyada.
Ellerim değmesin kimsenin kalbine boş kalsın diye.
Şimdi mor gözlere kaldım ilgisiz kalmama rağmen.

Kenan Gezici 13/11/2025