Güneş'e Hasret Şiiri - Tûba Taner

Güneşe hasretim ben aydınlığa,
Müstesna bir ışık bağlıyor beni hayata,
Kurumaya yüz tutmuş köklerim bir bir kalır toprakta,
Ulaşamadığım nûr parlıyor gece gece ufukta.

Hayır! görünen bu nûr değil benim hasretim,
Tek olan o güzele meyillidir benliğim,
Zaten görünene gönül verseydi şu kalbim,
Boşa gitmezdi ancak değer kaybederdi sevgim.

Güneşin ziyasından kamaşınca gözler,
Dayanamayıp o nûra, mahçup geri dönerler,
Lâkin ne deryadır ki dalanı aşık eyler,
Bakar mı artık dünyaya şu çeşm-i maviler...