Güneş'e Hasret Gözlerim

Yaşam uğruna yollara düşen, sevgi dolu tüm sevdam
Gün görmeyen, hüznünle ağlayan
Zifiri gecelere kızgın
Yorgun gözlerim
Karanlığın her zerresine
Davası var
Güneş'ten yoksun
Şu umutsuz topraklarda
Işığın hikâyesi
Kapanmış olmalı ki
Alabora olmuş
Şafak
Ne yapsa
Hangi tarafa koşsa
Ne yazık ki
Memleketi doldurmuyor
Her yer sonsuz bir gece
Ah!
Ah! Ki ne ah!
Dünya'yı
Tonlarca acı sarmış
Bencileyin
Yoksulluğun
Kederin
Puştun
Sillesin yiyen
Kımıldamayan
Tabutsuz, kefensiz çırılçıplak ölüler üşüyor şimdi

Gökyüzü Güneş'e hasret, keder bağlamış gözlerim
Karanlığın dudağında bitmeyen geceler var
Ne gün doğdu bu topraklara
Nede barış geldi
Sanırsam
Ona istinaden
Bu
Bir başkaldırıdır
Rüzgâr
Efil, efil esmiyor
Artık
Bir kıvılcım, umut sığınağında
Umut yeşerten
Ördüğü ipin
En ince ilmeğinde boğulurken
Örümcek
Şursuzca
Kuyruğunu yutarak
Kendini bitirmemek için direnen
Yılan
Memleketin semalarından süzülen
O küçücük yüreğiyle
Serçe kuşu
Öldürmeyi zevk bilen
Bir akbabanın
Pençeleri arasında
Ölüm kalım kavgasında
Ölmemek için
Çırpınırken
Akıl almayan güzelliğiyle
Yaralarını sarmaya çalışan
Acıyla kaynıyan
Paramparça yüreğim
Kan kusuyor
İçime
Boynu bükük kederim
Dönüp, dönüp
Umutsuzca
Gözyaşlarıma baktıkça
Hıçkırıklar boğazıma düğümleniyor
Yokluğun sofrasında, çocuklar aç ve hüzünlüyken

Hüküm verenler, mâhkun edenler, dünua'yı zindan edenler
Ellerde zincir, ayaklarda pranga
Ülkede yoksulluk olunca
İçi hiç güler mi, güneşsşz günde Gözler hüzünden?
Ben bir yangın yeri olsam da
Biliyorum
Zorba
Zulüm
Karanlık
Bir gün
Elbet seni yeneceğim
O gün
Şafak
Geceyi yırtacak
Güneş 
Memleketime doğarken
O gün
Zifiri karanlık
Yalnızlık
Olmayacak hayatımda
Gözlerim
Hüzün penceresini kapatırken
Bize vatan olan
Bu topraklarda
Güneş
O gün 
Göğsünde emzirecek
Aç bebekleri, çiçekleri, böcekleri, toprağı
O gün, karanlığı derin bir kuyu olan, zindanlar yıkılacak

Mehmet Çobanoğlu
23.03.2023
İstanbul