Güneş Artık Doğmuyor Şiiri - Bilal Esen

tüm umutlarım vuruldu son yolculuğa çıkışında
çığlıklar yükseldi yedi kat arşa.
her yeni günün akşamında
yine sensizlik çökecek kara bulutlar gibi
göz pınarlarıma.
vakitsiz gidişin olmamalıydı!
onca umutlar,
sana yazılmış şiirler kâğıtlarda kalmamalıydı!
ıslatmamalıydı kirpiklerimi suskunluğun….
şimdi her sokak,
her meyhane,
her cedde senden yana açıyor kapılarını…
martıların kanat çırpışları
ismini yazıyor bulutlar üzerine!
deniz bir başka hırçınlaşıyor üzerime üzerime
hep son sözlerin değiyor kulaklarıma…
yüreğimi hançerlercesine!
ve
karabasan yağmurları altında sırılsıklam boğuluyorum!
elde değil rüyalarımı sensiz yaşamak,
sabaha sensiz çıkmak!
mümkün mü her şarkıda seni bulmamak,
seni yaşamamak….
düşünüyorum nerede hata yaptık!
kim neden vurdu yarınlarımızı…
sanki yeni yazılmış hüzün romanlarının
seçilmiş kahramanlarıydık!
oysa
bakışlarımızda sevişir,
suskunluklarımızda anlaşırdık!
dilsiz konuşur,
kulaksız duyardık yeminlerimizi!
sevda nehirlerinden avuç avuç mutluluk yudumlayacak,
türküler tutacak,
“bu benim, bu senim” diyecektik...!
hani son tuttuğumuz şarkıda,
“ayrılık” çıktı demiştin de inanmamıştım!
“geceler sabaha koşmayı,”
“güneş tekrar doğmayı unutur mu” demiştim!
bak işte sevgilim….
güneş artık hiç doğmuyor
sen,
sen öldükten sonra! ! ! !

-Bilal Esen-