Güneş Şiiri - Affan Ceylan

Bak, yine karşındayım
Biraz yakın, biraz uzak
Bir bakış yeter buldurmayı
Her yolun çıkışı birbirinden uzak

Her günün sabahı, güneş gibi parıldar,
Etrafa neşe saçardın,
Bir tatsızlık olsun, hemen arayı yapardın
En güzeli, soluk kalplerde çiçek açardın

Aralarında en sevdiğindi papatya
Diğerleri küsmesin diye hepsine ayrı ayrı bakardın
Herkes gibi yürüyebilseydik, kalsaydık ayakta
İsteseydin, bir değil; bin ömür yaşardım

Her öğle vakti, bir başka bakardın
Özellikle yaz ayları, öyle bir bakardın ki,
Belki de istemeden,
Herkesi bir ukte ateş ile baş başa bırakırdın

Bak vakit geçiyor, tekrar akşam oldu
Gün batımında, herkes yaşam buldu
Açık maviydi gözlerin, gökyüzünü andırırdı
Bir baktım, arasına bulutlar doldu

Rahat durmazdı bulutlar, çarpışır dururdu
İki bulut için, bütün düzen yer ve yeksan olurdu
Hep olduğu gibi, yine merhametle karşılardın,
Herkese açıktı kalbin, bir tek bana karşı koydun

Gece geldi, tekrar battın
Tek bir soru vardı, acaba geri gelecek mi ?
Karanlığa alışmışım, benim için dert değil
Tek anlamadığın, bana gelmen değil gitmen koydu

Dört mevsim farklı davranırdın
Biraz soğuk, biraz sıcak