Güneş Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Bu arsız güneş,
Çeyrek asır önce yokluğumun,
Üzerine doğunca soğukluğumun,
Tir tir titreyen kalbimin kandili...

Benim ol güneş!
Gün yüzüne çıkarmadan,
Tamamlanmamış şiirlerimi bitir de,
Gülmemiş gözlerimin vebalini öde!

Sen güneş; gelip
Üzerimi ört buz kestiren bir kış sabahı.
Bu soğuklar beni öldürecek.
Beni bilirsin gıkım çıkmaz, dindir acımı.

Benimdin ya güneş,
Koparıp attılar göğümden.
Her yer karanlık oldu sonra,
Ben değil inancım kayboldu göğsümden.

Doğmasan da artık, küsmem...
Öbür yarıda bana benzeyen birine gül.
Umut vermeden ısıt ikinci beni,
Olur ya koparırlar yine, üşümesin bedeni...

Ah be güneş,
Sen değil misin, zalimi mazlumdan
Ayırmadan ışıtıp ısıtan?
Bakma, nadir de olsa küserim bundan.

Ve güneş;
Ya doğ artık batıdan,
Ya da zalimden kısıp, hak edeni ısıt.
Ya zalime kaynayan cehennem ol,
Ya da gücendirmeden beni, cehennem ol!