Güne Yorgun Düşen Zaman

Yalnızlığına
Ağlamayacak bir göz göster bana

Korkularına sığınıp
Kuytu köşelere sığınmayacak
Yürek söyle

Hayata
Zaman sızıntısı içerisinde
Hüznü koynunda beslemeyen
İnsan anlat bana

İnan ki anlatamazsın

Yok ki
Ey sevdiğim

Mevsimler ömrü yangın gibi sararken
Yarın
Ve yarın ötelerine
Umut sunağında karanlık tohumları ekiliyor
Kan düşüyor
Ana rahmine konmamış ceninler üzerine
Binlerce top mermileri yağıyor
Avuçlarını gökyüzüne açmış çocukların ellerine
Çare dergâhında çaresizlik arayanlar
Yama tutmaz bahanelerle ölüm kusuyor
Masum sabilere
Vakte susan zaman
Çelik ağlarını örüyor bak cılız bedenlere

Masumiyetini namusuna örtmüş
Ana kadın
Namahreme dokunmamış göğsünden
Süt bırakıyor toprağa
Yer susuyor
Gök susuyor
Yıldızlar düşerken ağan saçlarına

Ey sevdiğim

Sitemim sana değil
Gün doğumlarında zamana yorgun düşen yüreğime

İnsanım
Yanı başımda göklerden kan yağarken yerlere
İsyanım
Çaresizliğimin içindeki acizliğime