Güne Şiir Sıvamak Şiiri - Safiye Çakır

GÜNE ŞİİR SIVAMAK

Müphem bir diş ağrısı ayrılık kemiğimde sızlayan
Gülüşü haziran kokan kadının gözlerinden düştüm
Ayaklarımda temmuz yanıkları
Uymasaydı aklım, aklımda kalanlara
Dantelinden sökülmezdim aşkın yollarına

ruhum savruk
ellerimden sıyrılırken gün atıkları
atlarla daldım gözlerinin ülkesine
masum muydu tenimden çekilen soluğun

sorma nasılın diye!
gittiğin gibiyim işte!
hala unutuyorum adımı adının öznesinde
kime sorsam bilmiyorlar seni
tanımıyorlar canımdan can söküp gideni
sattı diyorlar bir kadehe şerefini
gülüyorum sadece
öpüp bekle demiştin
döneceğim diyerek

kandırmıştın çocuk yanımı…

bilirim gitmelerin can damarını nasıl kestiğini
beynine geceleri nasıl çakılır yokluk

mesela
adın tutuklanmaz adımda
bir çizgide yürümezsin yan yana
öksüzleşir adımlar
özlediğimde
dokunamayacağım saçların
uyanınca
ilk seni görmeyecek gözlerim
neresi güzel yokluğun

ne değişti senin için yokluğumda
bensiz i mevsimler daha mı güzel?
sarı daha mı yakıştı sonbahara
hangi yaramıza tuz bastı gidişin

kaç kuşak geçmeli aklımdan seni alıp gitmeleri için
ne zaman çekilir gölgen duvarlarımdan…
görme
ne haldeyim
canıma acın yapıştı aklım senin gidişinle karıştı

susar mı sanırsın anmayınca yüreğimdeki şarkın

azalır mı özlemin?
içimin boşluklarını daraltıyor sokaklar

ne zaman gönderirsin içimden söküp götürdüğün yüreğimi

seni soluklanırken daralıyor nefesim
musallada saçlarım dolanırken boğazıma
bir tas sen dökülür içime!

yokluğunda başı boş cümlelerimin
sokak gazetecilerinin dilinden düşerim caddelere
bağırlar ölümün destanını yazıyor bu kalem diye

ıslak saçlarında dondukça zaman
ellerimdeki sıcaklığında üşüyor yokluğun

sokaklarda uzar ayak sesin
kısalır çığlığım kentin gürültüsünde
meyhane köşelerine taşınmış bedenim
yas tutar ardından adına sürgünlüklerim
caddelere sarhoş kahkahaları, yüzünden gülüşün düşer

kırılgan nefeslerini kaybederken rakı kokulu sabahlar

yağmur damlalarını ilikler göğsüme
rüyalarımda sana dokunduğum için zabitler basar uykumu

ellerimde eylül hüznü gel gitler
rüyalarım lekeli

güne şiir sıvamakta neyin nesi
ya bir gün ortasında yatarsam düşe
karanlığın ellerini çalarken güneş

kan damlatır elbiseme
ölüm gözlerinde soyunur
sıratta taranır saçlarım

buğday başakları ters döner toprağın göğsüne

yaralarımda bir sızı yürür ayakları sana benzer

kar dökülürken son baharın yamaçlarına
sesi annemden kalma sandık küfü
naftalin kokar düşlerim
annem sahiplenir sabahlarımı
gittiğin ayda değil aslında
ben seni özlerim
ne neşem kalır
ne bir kadeh rakıda havam
kuraklaşırım bu mevsim
kış gelir yine ölürüm …
tüm mevsimlerin inadına