Güne Dair Şiiri - İbrahim Özğan

Gün gelir
Açar çiçek çöl kaktüsü
Vurulur bir güvercin habersiz
Kırlarda şarkı söyler yol eşkiyası
Gün gelir
Vurur kuzey penceresine gün
Dağılır göğün bıraktığı sitemli sis
Durulur deniz köpükler çekilir
Uzakların adı kalır kumsalda
Gün gelir
Viran olur belkısın köşkü
Bir baykuş en suskun haliyle tüner
Susar simsiyah gözlerin
Yürekte derin yara silinmeyen iz
Gün gelir
Venüs iner avuçlarına
Bir sevda sirayet eyler
Kurulur erdemsizler divanı
Kalem yazmaz kağıt küser
Çıkar kınından tertemiz haliyle sevgi kılıcı
Aman diler edepsizlik
İronik bir gülümseme yüzünde
Hüküm sürer merhamet
Ve gün gelir
Yaza döner karakış
Dağlarda masmavi menekşe
Kurur cehaletin kara çıbanı
Lut kavmine döner kalleşlik diyarından gelen göçmenler
Serpilir pür sevda yüreklere
Huşu içinde uçar turnalar
Sarar engin kollarını boynuma
Meltem en zarif haliyle okşar bedeni
Süzülür buhuru gözlerinin
Ağar bembeyaz bulutlara
Gün gelir
Açılır yelkenler denizlere
Çalınır davulu isyanın
Asi ve nasırlı ellerle
Can için canan için sevda için
Bir serçe kanat çırpar temmuz sıcağına inat
Hafif bir serinlik kavruk yüzlerde
Ve ben dem tutarım yüreğine kusursuz…
Gün gelir
Aşka benzer akasya dalında öten sığırcık
Bir alaca karga havalanır uzaktan
Korku ve tedirginlik içinde kaybolur ötüş
Sonra bir yaprak düşer yere her şeyden habersiz
Kafdağında fırtına olur
Gün gelir
Çözülür dilimin düğümü