Günaydın be hayat! Şiiri - Gürsoy Tokgöz

Sanki uykumda 10 kişiden dayak yemiş gibi
uyandığım bir sabah...
Bir solukla dönenceden kayıp geçen
gece mi ağır geldi;
yoksa bilmeden aldığım veballer mi bu kadar birikti?..
Bir karınca yuvası dağıttım belki,
bir kır keyfi hevesimde...
veya tek buğday tanesiyle buluşmaya hevesli bir serçeydi ürküttüğüm zamanın birinde...
işyerimde canımı sıkan bir gün akşamı,
asık yüzle geçtiğim yolda "amca topu at" diyememişti belki minik bir çocuk, nemrut suratımın tesiriyle..
ya da, ne bileyim, bilmediğim bir sevenim vardı belki.. giydiklerimi, yürüyüş şeklimi, gülerken nasıl olduğumu; ekmeği nerden aldığımı,
hangi domates tezgahında durup,
hangi tenekenin peynirini seçtiğimi bilen biri vardı
belki benim bilmediğim...
bir kez bile gülümsememiştim belki ona...
kimbilir...

Bilerek, ya da bilmeyerek her ne yaptıysam,
çıkıyor işte bir yerde karşıma öylece..
Sevmek lazım demek ki;
bizi seveni, sevmeyeni...
havada, suda, toprakta olanı...
ve helalleşmek hepsiyle...
sevmediklerimizle...
öpmediklerimiz,
gülmediklerimiz
ve en fenası hiç görmediklerimizle....
Günaydın be hayat...
omuzlarımdaki tüm yüküne inat,
sana da günaydın....