Günahın Rüzgarı Şiiri - Serpil Koçar

Günahın Rüzgarı

Kalbim titriyor,
Adını fısıldıyorum karanlığa.
Aşkın rüzgarına kapılıyorum,
Ama vicdanım susmuyor.

Bir adım atsam, bir günah işlemiş olacağım,
Bedenim arzuluyor,
Ama yüreğim korkuyor.

Gözlerimde bir gölge,
Ellerimde yasak dokunuşlar,
Ve ben…
Ne yapacağımı bilemiyorum.

Her nefesim suçla dolu,
Her bakışım bir itiraf,
Ama yine de rüzgar sürüklüyor beni,
Tutku ve korku arasında,
Çaresiz ve yalnız…

Karanlık sokaklarda yürüyorum,
Gölge düşüyor adımlarımın üzerine,
Ve ben hissediyorum:
Günahın soğuk nefesi ensemde,
Ama aşkın sıcak eli yüreğimde.

Bir damla ter, bir titreme,
Ve gönlüm, susturulamaz bir çığlık gibi,
Rüzgârın şarkısına kapılıyor,
Ama vicdanımın zincirleri hâlâ sıkıyor beni.

Ve ben…
Rüzgârın peşinden sürükleniyorum,
Gönlüm susmuyor, vicdanım bağırıyor;
Günah ve arzunun arasında,
Kaybolmuş bir yürek olarak
Kendi karanlığımla yüzleşiyorum.

Ama içimde bir titrek umut:
Muradına ermiş gibi,
O yasak rüzgarın ardında
Bir nefes kadar yakın…
Ama yine de,
Kendi günahımla başbaşayım…