Günah Kaldırımları Şiiri - Bilal Karaman

Keşmekeş merdivenler, kapının dibi sokak
Atlası sarmalıyor, siyahtan kanaviçe
Kafa zevke tarumar, teni çiziyor tarak
Pahası her ne ise, düşüyor birden hiçe

Köşeler kesiliyor şehrin caddelerinde
Kimi arzuya esir, kimi var mekr’i kurban
Şu yosmanın elleri, kapanın ellerinde
Kendini kundaklıyor, ateşe sulanan kan

Arızanın kamburu, sıra, sıra geçiyor
Küfürün duvarında örtünün çakalları
Sevmek suç sayılalı güller siyah açıyor
Bir yoksula kalıyor garibin urbaları

Yoklarla yok hesabım, zamanın seyyahıyım
Sokaktaki kabahat, senin diyor korkular
Geceye rehin kaldım, su götürmez eyvahım
Sukuttaki gölgeler sessize susuyorlar

Nafiledir nedim’e namert yurdunda izah
Gündüzler günün olsun, utansın kabahatler
Neyim varsa alacak çoktan kurulmuş tezgah
Değirmende başaklar, un olmayı beklerler

Nevr i zifir kubbede gönül sağır, göz ağma
Keyfiyet kirletiyor, çıkrıktaki yılları
Dile gelip konuşsa çözülecek muamma
Ucu açık kuyular, günah kaldırımları…