Günah Şiiri - Eda Özüuğurlu

GÜNAH

bir yolu olmalıydı,
fısıldadım sokağa o gece,
tavanda yanıp sönen küçük şeylerin,
anahtarlıkların,
benim.
yolumuz olmalıydı
ve göğüskafesimde bir ağrı,
içinde bir kalp,
ortasında sen.
öylece durmalıydın
tavandakilere dikmiştim,
önce korkumu,
ortasında umudumu,
en son seni.
sanırım yanlış iliklemiştim,
hayatın ilk düğmesini.
zaman da böylece dikmişti işte
ruhumun ortasına
hiç iyileştiremeyeceği bir kalbi.
söktüm,
önce ağrıyı,
ortasında kalbimi,
en son seni.
sandım ki
içimde yarım kalan tüm dağları devirdim o an üzerine,
ölen sensen canımdan çıkan ne?
hatırlıyorum sırtını,
dalga seslerinin şarkısını.
sırtın masal gibiydi,
hiç unutmadan büyüdüm.
sanırım gözlerine diktin beni,
hiç uyutmadan büyüttün bir vişneyi.
sonra geç kaldım işte,
önce bir otobüse,
ortasında sana,
en sonunda kendime.
gittim ama,
düştü ellerim bir şehirde.
çaldın benden,
ayaklarımı,
dizlerimi,
yolumu.
süründüm böylece,
yerden göğe
gökten dibe.
kuşlar alçaktan da uçmuyordu ama,
seni özlediğimin ertesi sabahı kül yağdı gökten,
geç kalmaktan büyük günah bilmiyorum ben.