Gün Işığı 1 Şiiri - Arzu Yıldırım

Odamın penceresinden gökyüzüne baktım. Gün ışığı gözümü kamaştırdı. Daha fazla bakamadım, gözlerimi kaçırdım. İçimde tarifi imkansız bir boşluk hissi vardı. Bu da beni yaşamdan koparıyordu.

Koşarcasına pencereden uzaklaştım ve odanın en karanlık köşesinde duran yatağıma uzandım. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum, ama başaramadım, gözyaşlarıma engel olamadım. Neden diyordum, neden? neden?

Bütün bu nedensizliklerin içinde bir sebep, ufacık da olsa bir sebep bulmalıyım ki, yaşantım devam edebilsin.

Bir anda, birisinin bana seslendiğini fark ettim. Burnumu çeke çeke yerimden doğruldum. Etrafıma bakındım ama hiç kimseyi göremedim. Aynı ses, bu kez yaklaş diyordu. Yataktan kalktım ve sese doğru ilerledim. Aynı anda onu gördüm, konuşan gün ışığıydı. Hem çok şaşırdım, hem de çok mutlu oldum. Büyük bir heyecanla;

'Hey gün ışığı, kurtar beni, boğuluyorum' diyerek, haykırdım penceremden.
'Güneşin sıcaklığında gülümserken sevdalı insanlar, ben umudumu yitirdim gündüzün karanlığında'.

Gün ışığı sesime kulak verdi. Acı haykırışlarım karşısında sadece gülümsedi. Gençliğimin getirdiklerini aklımı başıma getirircesine yüzüme vurdu. Tokat gibiydi gün ışığının sözleri ve devam etti:

'Hala yaşıyorsan ayakta durabilmeyi öğrenmek zorundasın. Işığa kaparsan gözlerini, kendini kör gibi hissedersin. Güneş uzaklardadır, ben onun bir parçasıyım, sizler de yansımalarısınız. Karanlıklarda yitip gitmek istemiyorsan, kalıcı olmak zorundasın, bu senin elinde.'

'Tutunacaksın gençliğine, hayallerle değil, gerçekleşebilecek ideallerinle yaşayacaksın. Umudunla bugününü besleyeceksin. Yarınları ise hiç merak etme, yarınlar kendi güneşini kendi yaratacak.'

Gülümsedim ona, gülümsemem dudaklarımdan gözlerime yansıdı. İşte bir sebep buldum diyerek tekrar haykırdım penceremden ve teşekkür ettim gün ışığına, ben onu görmek istemezken o beni unutmadı diye...

2002