Gün Gelir Şiiri - Halil Türkoğlu

Gün gelir,
Birikinti olur kaşlarının altı,
Mumlar alevlerini yitirir.
İnsandan insana gitmez hal hatır
Ve insanda kan kendini pişirir.

Gün gelir,
Sersemleşir şafakta uyku,
Sönük mum toplar ellerinin altı,
Ellerinin altında gölge seyrekleşir.
Bıçak bulur başın,
Başın hep kan verir.

Gün gelir,
Sevdiğin insanları görürsün karanlıkta
Mum yakmak için onlara
Eller didinir.
Ama anlamaz onlar,
Sonra farklı yollarda,
Farklı zamandan çarklar.

Gün gelir,
Uyuşur kanın,
Uyuşur ki sorma...
Gözlerin öyle baygın karanlığa,
Samimiyet keskin cadde de şehir
Ve şehir tehlikede.

Gün gelir,
Ölmekte güzel olur, öldürmekte!
Ve sen bıçak sırtındasın
Kanın,
Ayrılmak için izin istemekte.