Gün Dönerken Şiiri - Seyfi Karaca

Dingin fırtına süzgün sakin yol bucak
Senin olmayansa senden ibaret de olmayandır
İpi çözülmüş makaralarda zamanı sardırıp gidilmez ötelere dolaşan
Uçurtmalardan dünyayı bırakıp uzaklaştıkça bilirsin ya
Üstüne gelip bulaşan her yorgunluğu münasip bir huzura neresi diye
Sen gidersin dünya durur sanırsın
Değil işte,
Kazın ayağı niçin nasıl ne gibi bilir sayar inanırsan inan
Sonsuzluğu kendi başına bırakan perhizli yaşamak meselesinin
İlk ve en son sıraya dünya hayatı kadar boşluk döküp saçarak
Aktarmalı yahut direk evler haller ve insanlar arasından
Tüm inandığı güvendiğiyle tahammülü son kertesine kadar zorlayan
Dayanabilmelerle deneyip kırılma noktasını yol ayrımlarıyla sınayan
Kredisi kendiliğinden dolup tükenmenin nesi olacaktın ki de
Beyazla beyaz,
Siyahla başka diğer,
Giymiş bir hayatı en çok
Kendi vakti yerindeyken gel gör ki ömrü varınca envailere
Giyse soyunsa kuşansa ne beyazdır ne siyah hiçkimse
Topuktan tırnağa nelerin ardına sığınır saklanırsa
Göründüğü gibi kalan değildir hiçbirşey
Taaa ki gün dönerken,
Okunduysan belki sensin çığlığı duyulan çağrının
arayıp sorduğuna
Hırçın seyrüseferde sicili muhatabına sırıl sıklam ufkun çizgisidir belki
Şehrinin kanepesinden ikindi vaktini seslenen tarafa bakarak
Kızıl guruplara karışık mor turuncu
.. ve uzak mavi dahi yapayalınız

Mart/21