O çocuklar gün doğumu ülkesinin çocuklarıydı,
Bu yakadaki ülke, o çocukları hiç sevmezdi...
Bu yakada yaşamadılar,
Bu yakada ölmediler o çocuklar...
Gözleri kara,
Kaşları karaydı gün doğumu ülkesindeki çocukların.
O yüzden;
Gün batımı, bu çocukları hiç görmedi.
Gün batımındaki ülke,
Gün doğumunun çocuklarını,
Gözü kara bir gecede
Hiç kitapsız, hiç görmedi...
İşte o yüzden;
O kara çocuklar,
Gün batımından sonra,
Gün doğumundan önce,
Sahipsiz, sorgusuz gömüldüler kara kış bir şafağa...
(Roboski anısına)
Uygar YeniKayıt Tarihi : 31.10.2013 22:12:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Uygar Yeni](https://www.antoloji.com/i/siir/2013/10/31/gun-dogumundan-once.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!