Gün Doğmadan Şiiri - Mertcan Gülsoy

Gün doğmadan özlüyorum seni;
Kuşlar cıvıldamadan, çocuklar uyanmadan.
İnsanlar rüyalarındayken özlüyorum seni;
Kendi rüyamda görüyorum bizi, daha önce
tattığım ama doyamadığım güzelliği.

Uyandığımda özlüyorum seni;
Gözlerimi ilk açtığımda, “günaydın” demenle
gülmeyi.

İnsanlara baktıkça görüyorum seni;
Sanki her yüz sana ait gibi.
Kokladığım her kokuda hatırlıyorum seni;
Tek bildiğim koku senmişsin gibi.

Ve seviyorum seni;
Hayatı güzel ve anlamlı kılan bizi.