Gün Doğmadan Şiiri - İlhami Canbolat

Her sabah,
Yeni umutlara gebe.
Güneş gökyüzünden
Bin müjdeyle doğar.
Her yokuşun sonu bir engebe.
Gel gör ki;
Gün doğmadan neler doğar…

Ye'ise düşürmesin seni
Hiçbir yenilgi.
Yenilgi dediğin;
Zafere bir çırpınıştır.
İmkânsızı mümkün kılan mihengi,
Gönüllerde ümit dolu
Kıpırdanıştır.

Ya yoklukla sınanır.
Öğrenilmiş çaresizlik,
Kaderimdir sanırsın…

Ya varlıkla övünür.
Gücüne, kuvvetine,
Güvenirsin, kanarsın...

Bilesin ki;
Baki değil hiç bir halin.
Bir ömre ne anlar sığar.
Gün doğmadan neler doğar…

Dağlar kadar derdin olsa
Bir o kadar yüreğin var.
Dört bir yanın gece olsa
Bitmeyecek ferin var.
Dertlisin belki ama
Biçare değilsin ki.
Tüm kapılar kapansa
Sığınacak yerin var.

Umudun tükenmesin
Gözde ferin sönmesin.
Çaresizlik büstüne
Bir an yüzün dönmesin.
Kurtaracak olan seni,
Ne bir ah, Ne eyvahtır.
Derman verecek olan
Şafi olan Allah'tır.

Sana bir tek O gerek
Umutsuzluğa ne gerek...
Tüm dertleri anda boğar
Gün doğmadan neler doğar...