Gün doğarken Şiiri - İlyas Kaplan

ebabillerin kanatlarında
bir menzile yol almış gibiyim
güneş kadar yanık
denizler kadar sırılsıklam
bir bahar daha çiçek açmış
tazelenmiş umutlar gibi

bütün nehirler gibi
aynı renk akıyorum denizlere
bir ormanın içinde aynı tip ağaçlar gibi
dumanlı dağlar
suyu masmavi göller
kıpkızıl güneş gibi
gökyüzüyle tek başına
içinde saklanan yıldızlar kadar çok

yürüyorum
denizlere doğru, dağlara ve ovalara
boy veren başaklara belki
gün doğarken
fırlatıyorum gökyüzüne umutlarımı
güvercin gibi kanatlanıyorlar
bembeyaz süzülüyorlar
aşk için
barış ve özgürlük için
kurşunlar ve bombalar dan uzak

ruhumun bütün cepheleri
uysal
suskun
lal kesilmiş
velakin sıcak gecelerde
ağzı var dili yok
rüzgar ekip fırtına biçecek kadar
hasret doluyum

akıyorum
duman gibi
bana mahsus hasılı duygulara
letaif cinsinden sırlara
en son
süveydayı arıyorum
çiçekler açarken
tomurcuklar patlarken
yağmurlar yaprağa düşerken

gökler aydınlanırken
bir adım
bir adım daha
şerha şerha yarılıyor ufuk
bütün yolları yürüyorum adım adım

eşlik ediyorlar bana
ormanlardan süzülen ışık yağmurları
göller, ırmaklar ,esen rüzgar
yusufçuk sesleri
portakal , limon ağaçları
nefesleriyle

gökte dolunay
parıltısını seriyor saçlarıma
göğün üzerindeki yıldızcıklar
yığın yığın istiflenmişler
ay ışığı pırıl pırıl
mis kokulu ıhlamur ağaçları
her şeyiyle büyülü
tütsülü ve sırlı

kuşlar konuyor dallarına
aşk şarkıları söylüyorlar
kendi dillerince,
dallara ve çiçeklere
bahar şarkısı gibi

düşen her bir yaprağın yerine
bir bülbül konuyor dala
düşüyor gözünden yaşlar
ayrılık sancısıyla yakılan ağıtlar işitiyorum
önce alevsiz bir kırık dal tutuşuyor
bir yel esiyor dağların doruklarından
ses veriyor telgraf telleri
yükselen avaz
bahar mevsiminin rüzgarı

redfer