Gün aşan Şiiri - İlyas Kaplan

su sesi yaprak hışırtısı kuş cıvıltısı gibi
bazen de haşarı bir çocuk gibi oynaşır
akşamın koyulaştığı demlerde
memnuniyetini salar dağ başlarına
en baş döndürücü düşler dünyasına

mırıldanır zemheri gecelerinde vesveselerini
soluğuyla irkilir şubatın son pazartesi
kaç defa iniltileri duyulur
yağmur yağdığı saatlerde

bazen de poyrazına tutulur
iliklerine işler ağaçların
daha tesirli üfler lambalara doğru
söndürmek için sokak lambalarını

yavaşça hayalete dönüşür caddeler
yelken açar faniliğe
yükselir arşın en derin yerlerine
dolaşır semanın katlarını bir bir
aradan bunca asırlar geçmiş olmasına rağmen

bütün endamıyla bakar durur
bütün alemi rasat edercesine
seyreder güllerin en güzelini
uyanır en romantik duyguları
ağustos böceklerinin sesiyle
haz parıltıları gözlerinde
o ağaçların altında
bir aşkın vuslatı yaşanır

en muhterem iklimlerde dolaşır
gidip gezmediği hangi yer var ki
kim bilir içinde hangi sırları saklar
herkeste bir hatıra bırakır mübarek
ömrünü doğaya adamış bir kere
onun vazifesi can üflemek
en az her günkü kadar

redfer