Gün Şiiri - Soner Kamil Kocaman

Gün, gölgesinde ağırlaşıyor yalnızlığın
Taşıyamıyor insan acısını aydınlığın
Sahte güneşleri görmek istemiyor
Avare aydınlık hiç mi hiç tat vermiyor
İstemesen de mahkumu oluyorsun karanlığın
El ayak çekilince
Anlıyorsun çaresi yokmuş bu hastalığın

Gün, senin kabusunla başlıyor doğmaya
Devam ediyor acıtan yokluğunla
Tat vermiyor ki hiçbir anında
Geçiyor bir şekilde olmasan da yanımda
Batıyor yine arkandan ağlaya ağlaya
Karanlığı davet ediyor sırlarının arkasına
Hazırlanıyor geleceğin günün sevdasına

Gün, uzaklara el sallıyor son umutlarıyla
Aşkı arıyor uzayan yolların aylaklığıyla
Nerde akşam orda sabah
Geçiyor günler boşanıyor benden hovardaca
Mahkum olmuşum terk eden bakışlarına
Çaremi aradım yeni bir günün koynunda
Sonuç ne oldu? Kimi bastım bağrıma
Günlerimi tüketiyorum sonsuz bir sabırla