Gülüşünün Yanında Çocuklar Oyun

Onlar kadar bilmiyorum ama izliyorum seni
Seni tarifsiz bişeyler içinde şekillendirip
Oyuna ara verip en az onların baktığı kadar
İlgiyle izliyorum bu savaşını
Yanından geçen dört mevsim oluyorum
Yüzünde başlamış ve bitmiş hayat
Göz kapaklarında eskimiş kalemlerini görüyorum
Sımsıkı dizilmiş kirpiklerin
Ve sıkı sıkıya bağlı kalmış yalnızlığın
Açamıyorsun tek bir hedefe odaklanmış
Yanında oynayan çocukları ezip geçiyorsun
Görmüyorsun onların dokuz kat topunu
Topuklarında incelirken sokağın
Tozlu sofrası üstüne dökülürken
Direklerin çıplak kablosu rahatsız etmiyor seni
Bu içine güpegündüz sıkışmış sinir
Bakımsız saçlarını çokça üzmüş
Yeni bir sen daha zor gibi
Hem benden sonrası da yok gibi
Ki düşünmeden edemem ben
Düşünmeden öldüremem seni
Kafamın içinde kocaman dünya sen
Sanki başka derdimiz yokmuş gibi
Topuğuydu saçıydı başıydı
Hem nedir bizim derdimiz
Bak Kayserili biri ne diyor?
- Seni umursamayana neden böyle şeyler yazarsın. Dedi.
Zaten umursayanı değil, takmayanı yazarsın dedim.
Gülüyor. İncesu modeli öyleymiş
Yazana para veriyorlar desen
Ayaküstü yazmaya başlar
Yüzünde birikmiş cimriliğin parfümü
Ağabey sevemedim bir türlü.