Gülüşüne Şiiri - Yusuf Durmuş

Sen gülersin;
Yüzünde ki mahın şavkı parçalar zulmeti,
Küçülür gözlerin ve harap eder zahmeti.
Zühre gibi parlar bakışın ve sen gülersin,
Sen gülünce anlaşılır gülüşün kıymeti.
Sen gülersin;
Güneşten ışık yontar,dağlarda sert çocuklar,
Umutla kanatlanır semaya yusufcuklar.
Gökler çöker,yerler sallanır ve sen gülersin,
Sen gülünce açar bahçemde ki tomurcuklar.
Sen gülersin;
Yerle bir olur azametiyle Tanrıdağ'ı,
Enkazının altında gül açar gönül bağı.
Atsız secde eder Kâbe'de ve sen gülersin,
Sen gülünce yeşillenir yurdumun toprağı.
Sen gülersin;
Ben sensizlikte ki sana umudu bağlarım,
Gülüşünle acımın yarasını dağlarım.
Gözlerimden yaşlar dökülür ve sen gülersin,
Sen gül yeter ki,ben gönlümü döker ağlarım.