Gülüştük Şiiri - Atilla Küçükala

Şimdi bizi
bir sokak çocuğunun gülüşü ayırabilir,
ayrı mutluluklara tuzak diye
ağlayabiliriz unutulmayışına
o nedensiz gülüşümüzün,
nedensiz taşırız tozlarını
karanlığımızı çırptığımız
o son kavşağın,
yürürüz dostluğun
dönülmeyecek iki ayrı sokağında
adımlarımızı büyültürüz,
yüreklerimizi küçültmek için
düşeriz bir gülüşün yoluna,
çünkü biz artık
sararmış albümleri taşımalıyız içimizde
eski bir türkü gibi söylemeliyiz adlarımızı
içten ve uzak,
ne çiçekler topladım senin için
kabuk bağlamış yaralar tarlasından
bir sana kokmayacak,
herşeydin
papatya gülüşünle sen,
az kazısam şimdi
dallanmış endişen,
senin adını bilmeyen
sevinçlerimi sulamalıyım yarın
yoksa çürürler umarsız
köküne su verilmemeli
kuruyan dalların,
beklersek sularımız da tutuşacak
yangından kaçan
iki karıncanın telaşıyla
kaçmamız gerek şimdi
dürüst ayaklarımızla bu sevgiden
kalırsak ellerimiz kirlenecek
sonra, kötü kokacak saçlarımız
bir karanfil ölecek
düşümüzün yastığında,
artık üzülmek
yüreğimizi köze düşürmez ki bizim,
gidersek
bir gülüşün ayırdığı uçlara gideriz
gidelim