Gülüşlerle Gülmek Şiiri - Savaş Barha

Çok yorgundum.
Yatağa uzandım.
Uzun uzun uyudum.

Sonra uyandım.
Başkasının derdiyle
dertlenemeyecek kadar dertliydim.

Kalktım, sokaklara çıktım.
Kahvelerde demli bir çay içtim.

Elim cebimde, gözüm yerde,
deli divane kaldırımlarda dolandım.

Müptezelin teki diyorlardı bana.
Sesler, arkamdan geliyordu.

Ama kimseyi takmıyordum.
Hiç kimse umrumda değildi.

Üzerimdeki yaftalarla
eve geldim, uyudum.

Gece uyandım.
Resmini gördüm.
Güldüm, mutlu oldum.

Sabah oldu
yine resmine baktım.

Yine yüzünde
tebessüm çiçekleri açmış.

O gülüşün sahibinin
kalbinde olduğunu bilmek
insanı, sema kadar mutluluğa
eriştirmiş gibi, paha biçilemez bir
bahtiyarlık sunmuş gibi sevince boğuyor.

O sendeki gülüş
bütün savaşları bitirir.

Fakat insanlık
henüz bunu bilmiyor.

O sendeki gülüş
her derde devadır.

Fakat doktorlar
henüz bunu bilmiyor.

Sen gülünce
mevsim değişiyor,
her ülkeye yağmur yağıyor,
iki yarım kürede de çiçekler açıyor.

Sen gülünce
Azrail bile tebessümle
alıyor miadı dolan canları.

Sen gülünce
yeni yeni şiirler yazılıyor,
tabiat ilk günkü gibi güzelleşiyor.

Sen gülünce
şairler mutluluğu yazıyor,
ressamlar papatyalar çiziyor.

Sen gülünce
mendil satan çocuklar
mendillerden gül yapıyor.

Sen gülünce
dikenli tellere takılmış gibi
sızlayan kalbim feraha eriyor.

Sen gülünce
bende gülüyorum.

Bugünde gül.
Bugün de dün gibi gül.

Dün güldüğün gibi yarın da gül.
Dün güldüğün gibi öbür gün de gül.

Sen güldükçe
bende gül ağacından yapılma
hatıranla seni zikredip gülüyorum.

Kimse kırılmasın; ama
gülmek en çok sana yakışıyor.