Gülüşler De Soldu Şiiri - Debraj Siyah

Artık şiirlerimde avutmuyor beni
gittikçe çoğalıyor ölümler, yalnızlıklar çünkü
bej rengi hüzünler büyüyor her kopuşta içimde
ve ben ne zaman yazsam saçlarım dökülüyor artık

Ölüm beyazı kağıtlara devriliyor siyah tenli kelimeler
üşüyor tüm mecnunlar
ve ölüyorlar devrilen kelimelerin altında
ne zaman düşlesem bir dostun gülüşünü
şart edatında ölümler geliyor; dilsiz, bilgisiz geceden
Bir sen gelmedin, gelsene! Ses veriyorum sesine
akşamın üstünden yazıyorum devrilirken gecelere gidişler

Hani nerde leylalara can veren Leyla!
Vagonlarıyla gökyüzüne asildi trenler
artık istasyonlar el sallamasini unuttu ayrılıklara
öyle hasretsız,ıslaksız... öyle agıtsız
yaşamak diyorum ben isyan oluyor mecnunlar

Artık şiirlerde avutmuyor beni
kesiyor soluğumu keskin cümleler çünkü
tarihsiz ayrılıklar yazıyor belleksiz ölümleri
öyle amansız,cansız... öyle kadersiz
yaşamak diyorum ben,ölüyor şairler çünkü

Cırtlak sesli flütün, karışmış şarkı notaları gibi
tırmaliyor ömrümü,unutuyorum en güzel şarkılarımı
Unuttum flüt çalmasını,okumasını şiir,şarkı dinlemesini
simsiyah güneş doğuyor artık yazılan şiirlerde,yaşanan leylasizliklarda
öyle renksiz,yaralı... öyle kokusuz
yaşamak diyorum ben soluyor çiçekler,gülüşler çünkü

ki gülmek en çok ona yakışırdı
o öğretirdi bahar gibi gülmeyi,
devrimciydi tüm acılara ölümsüz susuşlarımda
biz gülmeyi de unuttuk
bir zamandan sonra yaşamayı da unutacağız
öyle baharsız,soluksuz...öyle gülüşsüz
yaşamak diyorum ben iklimi kuruyor baharların,ömürlerin çünkü