Gülün Yangınları Şiiri - Mehmed Edip Bal ...

Ateşler içinde tutuşan bir güle
Ellerinle uzanmaktasın;
Gülü kurtarsan ellerin yanacak,
Gül yanarsa, sen tutuşacaksın..

Unut ki mevsimler daha doğurmadı zamanı
Sen yağmurlar için dua ederken,
Gülün her bir hücresi bir güvercin uçuruyor,
Beynine,
Her kanadında bir mektup...

Ben, ruhundan söküp vazona diktiğin gülüm
Pencerenin önünde o kadar üşüdüm ki,
Ruhunun sıcaklığını anarken tutuştum.

Şefkatinin,sevginin büyüttüğü gülüm
Hunhar ellerce o kadar okşandım ki;
Sevgini hatırlarken tutuştum.

Kalbinle aynı renge boyadığın gülüm
Kızıla çalmak için o kadar kan döktün ki,
Sen ölecekken tutuştum.

Ben, güle benzetip öptüğün ilk çocuğum
O busenin sıcaklığını o kadar özledim ki;
Özlemlerimle bir gül oldum, tutuştum.

Ben, düşünün yaşı ile suladığın gülüm
İçine düştüğüm deniz o kadar derindi ki,
Boğulacakken tutuştum.

Ben dünyanın en güzel gülüyüm
Bana uzanan eller o kadar güzeldi ki,
Hasedimden tutuştum.

Ben, umudun başladığı yerde biten gülüm
O kadar ümitsiz baktın ki
Tutuştum.

Ben, her mevsim uzanıp bir yaprağını kopardığın gülüm
Ben, her sabah yanı başında kokladığın gülüm
Geceler o kadar uzadı ki;
Sabahı beklerken tutuştum.

Ben, her gece üstünü örten gülüm
Üşümeyesin diye, o kadar soyundum ki,
Sabahın ilk ışığıyla tutuştum.

Ben, çocukluğunda kana kana içtiğin suyum
O kadar büyüdün ki,
Kuraklığında tutuştum.

Ben, masum hayallerini büyüten gülüm
Hayallerine dokunulacakken,
Tutuştum.