Gülün gözyaşı Şiiri - Arife Bolat

GÜLÜN GÖZYAŞI

Kurmuş bir gülden,
Tohum düşmüş toprağa,
Yağmur yağdıkça çillenmiş,
Tan yeryüzüne çıkarken
İnsanoğlu basmış gülün üstüne,
Gül epeyce zaman toparlayamamış kendini,
Toprağa pinçek atmış atmasına;
Köklerini salarken, bir çapa sallamış insanoğlu,
Köklerin yarısı insanoğlunun esiri olmuş vermemiş.
Yine bu olayın üzerinden,
Çok zaman geçmiş,
Kopan köklerin yerine yenisi gelmiş,
Gül, biraz toparlanmış,
Yaprak açarken yaprağını koparmışlar

Gül her gün yeni bir darbe almış,
İnatlaşmış gül ayakta duracağım demiş,
Bütün kuvvetiyle gül tomurcuklanmış,
Gül, o kadar iyiymiş ki,
Dikeni bile yokmuş,
İnsanoğlu yine bu durumdan istifade ederek,
Gülün açan gülünü kalbini koparmış.
O günden itibaren,
Güller, bülbüller geceleri içlerine kapanarak,
Sabahlara dek ağlarmış,
İnsanoğlu görmesin diye yaralı olduklarını
Gündüz açar geceleri,
Ağlarlarlarmış…