Gülümserken Mutsuzluğa

Mutsuzluğa bile gülümserdin yürürken
Acı keder ızdırap gözlerinde erirdi utanca
Sende çözerdi çocuklar mutluluk bilmecesini
Kaybolup giden düşler senle dönerdi avuçlarımıza

Mutsuzluğun çaresizliğini yıkmıştın sen
Hiç bir vakit ağlamaz, gülerdi hep son sözün
Çaresizlik bile senle doyardı şen kahkahalara
Çünkü sen, melekler tadında gülümserdin, hüzne bile

Gelecek açmayan tomurcuklar senle bulurdu yaşam
Melekler gökte sen yerde gülümserdin bizlere
Öyle candan öyle yürekten gülerdin ki
Gül bile gülümseyişinden alırdı kokusunu

O güzel bakışlarını esirgersen cihan yıkılır
Gülümse gülümse ki ışık olsun yüreğimiz
Yas tutan kederli gönüller bitsin artık
Ama biliyorum sen gülünce acı da güzel oluyor

Ufak bir gülümseyişle tebessüme durardı dudaklar
Tebessümün ki içimizi aydınlatırdı sımsıcak
Yüreğimize nakışlanan hüznün süngüsü
Yine ancak sen gülünce çözülürdü paslar