Gülümserken Kara Toprak

Deli bir rüzgâr gibi esti zaman,
Neyim var neyim yok alıp götürdü:
Gençliğimi,saçlarımı… El aman!
Ancak bıraktı bana gönül yarasını…
Umutlarımı hep silip süpürdü.
Ağarttı saçlarımın karasını.
Geride kalan kapkara bir hüzün,
Bir de mehtabı ağlatan o yüzün!

Nerede o güler yüzlü yazlarım,
Silindi kahve gözlerimin feri,
Teller koptu;çalmaz oldu sazlarım
Yaktı bir sevdayı alnımın teri.
Göklerde şimdi gökkuşağı gülüm,
Yakacak benim âhım denizleri.
Ey zaman şimdi o güzel yazları!
Vermez misin yaşadığım hazları?

Bulutların üstünde bir merdiven,
Çağırdım seni gördüğüm o yere
Yüzüme bile bakmadın sen, neden?
Yok şimdi o deniz, o gök,o dere…
Hazırlanıyor burda bırakarak
Beni ,çıkmak için ruhum göklere.
Gülümserken yüzüme kara toprak,
El sallamakta bana sarı yaprak…