Gülümse Ömre Şiiri - Sevim Kocabaş

Dakikası bile paha biçilmez bu ömürde, sayesinde desteğinin yaşıyorum hayatımı
Ücrasında yaşamın kaybolmamaya yeminle, esiri değil de olmak için sevginin layığı,
Nadide bir sevgiyle seviyorum seni anne… Vadeli yaşantı da tek görev bildin evladını,
Yalnız bırakmadın beni ahir ömründe… gücünün biten damlasına kadar minnettarını,
Alıp göğsüne bastır ihtiyacı var dünya da… ihanetli dünya da tek yaşamına sevindiğim:
Nağmesi akıllarda yer eden muhteşem sevda: yorulmadan sevmeyi başarabildiğim muazzam:
Israrcı ve çok seviyorum ederek iddia… Lehçesinde sevdanın anlamını ilk çözdüğüm…
Nur içinde yüz benim güzel anneciğim dünyanda, en güzelleri yaşatsın sana her zaman varlığım.

En zor anlarında ve her zaman açılan kucak, sevdiğimin seni kanıtı ve yenilmediğimin…
Ne çok sevgiyi sığdırdığım kalbimin büyüğü, umudumun solmayan filizi, seviyorum seni…

Günün parlak ışığındaki gülümsemen, neşen; ortama sevinç, huzur, umut oldu: ömrüm sevindi…
Üzüldüm dersen, ömrü harım kederden, elemden lekeli, sinemin zehrinden geçilmedi; ezildi.
Zor günlerdeyim bilmiyorum ne yapayım dersen; sorununa çözüm istesen, çözümünüm, ezelden.
Eski günler lanse etsin hatırına, üzülme… uğruna senin, her şeyi yeniden başlatırım ben…
Layık ol hayattaki her şeye, gülümse ömre… nazarında tüm anneler ve sen yaşa gülerekten.

Mutlu ol her daim, teninde gül çiçek olsun: coşsun hayatın, yüzün güldükçe; hayatın da gülsün.
Ebediyen mutluluk yaşamında peydahlansın ortamın gülü, gündüzü ol ve canım gülsün gözün.
Layık bir hayata verilen değerli anlamsın… şımar hatta ‘‘sev ve sevil’’ hayattaki kadim sözün.
En güzel en iyi mükemmel seninle yaşamalı: ‘‘sarılayım’’ hayata sonraki kadim sözün olsun…
Ğüzel meleğim, can özüm, bedenimin hayatı: umudum, son nefesim varlığına armağan olsun…
İlk kez sevmeyi öğreten -isteyen- cananımı, ne zaman istersen hayatın gülle çiçekle dolsun.

01/03/2007