Gülüm Şiiri - Mehmet Peker

Sen beni terk edince yandığımı sanmıştım,
Çünkü bana sevmeyi öğreten sendin gülüm.
Yazık ki inanmıştım, sana nasıl kanmıştım
Beni yakıp kül ettin, sen de tükendin gülüm

Önce bana “gel! ” dedin, sonra açtın arayı
Merhemler kapatmadı tuzladığın yarayı
Kalbime kuran sendin koca sevda sarayı
Mostar Köprüsü gibi yıkan da kendin gülüm

Cehennem yangınıdır yüreğimi kavuran
Okyanus fırtınası beni sana savuran
Önce beni kandırıp bunca hayal kurduran
Sonra da hiç uğruna çekip gidendin gülüm

Sen bir kadir bilmeze... ben bir bahtsıza düştüm
Çare aradım durdum, doktorlarla görüştüm
Oysa hayaller kurmuş, ne rüyalar görmüştüm
Beni derde düşürdün, koptu kemendin gülüm...

13. 12. 1999