Gülü Solmaz Şiiri - Kağan İşçen

çehresi yıldızlarla kaplı
mutsuz uyanmalardan uzak
bütün sesleri yutan
yankısızlık...

dolunayla yaralanınca rüya
sudan alır hıncını uzaklık
özlem ilk defa serindir belki
ama belki...

menekşe renkli günler aranır
aynalardaki yalnızlığın ucunda
karanlığın çöküşüne kanım kaynar
intihar kazanır...

hayat kazanında taşlaşır nihayet
ve ölümün ömrü daima biçimsizdir
dudaklarındaki tozu tek ben gördüm
tek ben almalıyım...

gözlerim yetmiyor yüreğime
sana bakarken çoğalmak istiyorum
ve azalmak istiyorum seni düşünürken
birgün gideceğini...

rüzgardan ve zamandan hızlıyım
ansızın yanından geçiyorum soluğunun
hep bir geçme anıyla geçiyor ömrüm
gülü solmaz acının...

kalbimin sesinden uyuyamıyorum
seni anımsatıyor senden olanımı
kalbimin sesiyle uyanıyorum
sana çağırıyor senden kalanımı...