Gülsüm Ünal Şiirleri - Şair Gülsüm Ünal

Alışamam diyordum yapamam,
Ben bu şehre ait değilim diyordum.
Şimdiler de akıp giden zamana bakınca,
Ne kadar alıştığımı anlıyorum...
İnsan nelere alışıyor şu hayatta
Annenin yokluğuna, babanın yokluğuna dahi alışıyor,

Bu şehre geldiğimden beri kimsesiz bir çocuk gibi açtım, sevgiye mutluluğa.
En önemlisi bir anne kucağına...
Kızım, yavrum, prensesim demesini özlemiştim.
Öyle bir özledim ki benimkisi tarif edilemez.
Hani yaşayan bilir yaşayan anlar derler ya,
Öyle hasretim annem sana...

Beklersin...
körkütük yalnız kaldığın o gecelerde yalnızlığını haykırmak istediğin kişiyi beklersin, o kişinin gelmeyeceğini bile bile inadına beklersin. İstediğin ufacık bir tebessüm bilirim birazcıkta huzur. Yazarken okurken bile içini ferahlatan duygu...
Körkütük yalnızlık yaralarının melhemi huzur.Gelmeyeceğini bilirsin aslında ama umut işte.
Umudunu yitirme umudun gidince yaşamında kayıp gider parmaklarının arasından, tıpkı zamanında giden huzurun gibi...
Bekle hepimizden birşeyler gitmedi mi?
mesela ben; dostum gitti, dostumla beraber güvenim onunla beraber huzurum, huzurumla beraber gülücüklerim teker teker eksildi yüzümden.

Huzur dolu olmalı insan,
Etrafına neşe saçmalı,pozitif olmalı her zaman.
Gülmeyi, güldürmeyi başarabilmeli,
Mutluluk basamaklarını tırmanmalı inadına,
Onu mutlu eden, güldüren ne varsa elbette ki üzen ağlatan şeylerde vardır hayatta.
Zaman zaman ağlar insan,

Hayli zamandır kabul görmüş bir kimsesizlikle yazıyorum bu satırları.
Heybemde olabildiğince can kırıklıkları var, şekeri çamura düşmüş bir çocuk masumluğunda yaşıyorum.
Artık her gülüşte bir hüzün,
Her merhaba, saklı bir elveda olduğunu anlayabiliyorum artık.
Hiç kimse kendi değil bunu da biliyorum.
Astığım astık bir delikanlının, bir uzun saçlı için farklılaştığı gibi şekeri çamura düşmüş bir çocuğun hüznündeyim,

Rüzgarın hırçınlığına kapılıp gidiyorum bir ekim akşamında..
Nereye savurursa rüzgar oraya gidiyorum.
Bir bakıyorum yalnızlığın ortasına savrulmuşum,
Bir bakıyorum özlemin ortasındayım.
Sonra bir bakıyorum anlamlandıramadığım bir duyguya sürüklenmişim..
Rüzgar oradan oraya sürüklerken aslında ben bir hiçmişim...

Hayatta kimseden beklentim yok,
Hayattan da bir beklentim yok
Kendi kendime zarar da veririm,
Kendi kendimi mutlu da ederim.
Her şeyi kendi başıma kendimle yaşarım.
Çünkü;

An gelir mutluluklar yaşarsınız,
Gülersiniz.
An gelir,
Arkasından gelen hüzünler o gülümsemeyi alıp götürür sizden.
An anı tutmaz bu yüzden
Aslında hüzün gelse de,

Küçücük bir çocuğun kurduğu hayallerdeyim şimdi,
Saf, duru, mutlu...
Mesela çeşmeden su değilde çikolata aksa
Ya da babamın bir marketi olsa, dilediğim gibi yesem içsem.
Okulda hep beden eğitimi dersi olsa
En sevdiğim oyuncağım hiç kırılmasa

Hayli zamandır kabul görmüş kimsesizliğimle yazıyorum bu satırları...
Hayatın içinden sıyrılıp yalnızlığıma çekiliyorum,
Kalabalığın ortasında kalmış o yapa yalnızlığıma...
Bedeni büyük ruhu küçücük bir kızım aslında.
Yaşımdan büyük dertlerim var bu hayatta
Taşıyamaz oldum adeta..