Gülşen/kâr 2 Şiiri - Durdu Mehmet Dalkanat

Kar yağıyordu İstanbul'un üstüne...
Yeni girmiştim henüz on yedisine.
Asker parkelerimizin,
Bildiriler taşıyorduk,
İç ceplerinde.
Vatan, Millet, Sakarya...
Emekçi Halklar...
Nasırlı eller...
Üstüne...
Seni ilk gördüğümde bir başkasıyla,
El ele.
Nasıl da kan fırlamıştı beynime,
Gülşen...
Sokak sokak...
Cadde cadde...
Kovalandığımız...
Yakalandığımız...
Afişler yapıştırdığımız...
Uzun geceler...
Arkamızdaydı hep,
Pol-Der ler Pol-Bir ler...
Sevdamı miting meydanlarına taşıdım.
Sensiz...
Her Cuma Beyazıt da..
Sıkılmış yumruklarım havada...
kısılıncaya kadar bağırıyorduk sesimiz...
Ya Allah Bismillah Allahuekber...

Kar yağıyordu İstanbul'un üstüne...
Polis kameraları çalışıyordu,
Taksim Bir Mayıs meydanında.
Bilmem,hangi bir güne saklanacaktı,
Belgeler...
Senin de takmışlardı koluna bir kırmızı şerit...
Haykırıyordun gücün yettiğince...
Dağ başını duman almış.
Güneşe yolculuk var.
Güneşi zabtedeceğiz.
Diye...
Anlayamadığım.
Bölüşemediğimiz neydi Gülşen...
Bir bütün içinde,
Bin parçaya bölünmüştü ülkem...
Çocuk yüreklerimiz sürülmüştü cepheye.
Sen kan içinde...
Ben revan içinde...
Devrim türkülerine karıştı,
Kaybolup gitti sevda şarkılarımız.
Yandı yürekleri Anaların.
Gelin olamadı genç kızlar.
Ne düşman uçakları vardı gökyüzünde,
Ne de yabancı bir asker...
Savaş alanı gibiydi sanki.
Şehirler...
Kurtarılmış bölgeler...
dışarıda değildi düşman.
Gülşen! ...
Amerika senin,
Rusya benim içimde...

Kar yağıyordu İstanbul'un üstüne...
Anladık ki...
Bir oyuna gelmiştik,
Gülşen...
Paylaştık kaderimizi birlikte.
12 Eylül bin dokuz yüz seksen.
Metris ceza evinde....