Gülşen/kâr 1 Şiiri - Durdu Mehmet Dalkanat

Kar yağıyordu İstanbul'un üstüne...
Lastik çizmelerimin içine...
Parmak uçlarımdaki don,
Çözülür...
Al ellerimi ellerine...
Gülşen...
Hiç üşümezdi...
Çocuk yüreklerimiz,
Sarıldıkça birbirine...

Kar yağıyordu İstanbul'un üstüne...
O gün kaçmıştık okuldan...
Baba annemin kaç yıldır ki kalay görmemiş,
Cenger tutmuş eski bakır kaplarından...
Kuş tüyü yer minderi,
Ot basılı sap yastıklarından...
Annem o günlerde yatak odasını yenilemişti.
Bebekliğimin oyuncağı,
Yuvarlak başlıklı,
Metal karyolasından...
Sandalyelerimiz vardı kaplamasız,
Hakiki ceviz ağacından...
Hani ucu kalkık kızaklar yaptığımız...
Demokrat Fikri dedemin,
Yayları çökmüş koltuğundan...
Bir ev kurmuştuk kendimize,
Çatı katında...
Gülşen....

Sen anneydin ben se baba...
İki de çocuğumuz oluvermişti hemencikten.
Seninkinin adı sendin.
Benimkinin adı da ben.
Mehmet ve Gülşen...

Kar yağıyordu İstanbul un üstüne...
Evde üşüyorduk.
Okulda üşüyorduk.
Sahi... neden üşümüyorduk biz.
Çatı katında...
Gülşen...

Kar yağıyordu İstanbul'un üstüne...
Demokrat Fikri dedem,
Deniz Gezmiş asılacak,
Haberlerde dinledim,
Memleket kurtulacak diyordu,
Komünistlerden.
Babam sus-pus..
Annem hiç anlamaz o işlerden.
Sen Gülşen sen...
Üç Can,üç yürek,üç sevda,
Üç Kurban...
Üç direk arasında edecekler,
Demiştin,
Bu dünyaya veda...
Baban mı söylemişti,Ablan mı?
Bilmiyorum ama...
O gün bu gündür, seviyorum seni
Hala...
Gülşen...