Gülsen Şiiri - Samile İlter

GÜLSEN…

Ah… yine dellendi bu gönül,
Yalnızlığında…
Çırpınır durur geçmişin,
Burukluğunda…
Ah… olabilseydik beraberliğinde,
Diye diye,
Hani o küçüklüğümüzün.
Tutabilsek minik ellerimizden,
Koyabilseydik sonra,
Koca yüreklerimizi tam ortaya.
Oynasak çocukça oyunlarımızı,
Atabilsek topumuzu en yukarıya.
Saklansak birbirimizden sonra,
Ben hep ebe olsam,
Sen hep “sobe” desen.
Birlikte düşsek, birlikte kalksak,
Birlikte ağlasak hatta.
Beraber üzülsek,
Korksak biraz da,
Beraber çınlatsak evimizi,
Çocukça kahkahalarımızla.
Sonra her şeyi bir bir,
Birlikte öğrensek merakla.
Beraber arasak kırlarda,
Dört yapraklı yoncayı,
Bir de ilk aşkı, ilk heyecanı.
Ah… yine dellendi bu yürek,
Nasıl da çırpınır durur,
Keşke… diye diye bir bilsen,
Aldırma… boş ver, bu da geçer…
Yine de hep gülsen,
Gülsen…

13.04.2005