Gülmez Kadın’a Şiiri - Vedat Koparan

(Elbet Gün Gelir,
Can paremiz Sevdiklerimizi“Kaybedenlerde” Kaybeder.!)

Hani sen gülünce güllerde gülerdi
Şimdi kan revan yediveren güllerin
Sen gün yüzlü gül kadın
Darmadağın yaprakların
Gülmez güzel yüzün
Solgun gün gibisin
Koparıldın toprağından
Kadın Gülmez adın

Bir gece ya da günün bir vaktinde
Gelip kondurdular can yüreğine
Yıllardır sürmekte zamansız sızın
Bir yanın kaybedilenler listesinde

Cumartesinin gül yüzlü anneleri
Onlar ağlayan ülkemin gülmezleri
Saçlarında ağartılar acılı günleri
Sürgün bedenlerinde jop izleri
Her biri direncin onur abidesi

Yaşanırken karartma zamanları
Boşlukta sallanan sanki sarkaçtı
Varlıkları ne zaman ne mekândı
Onların bir mezarları bile olmadı
Adları bir bir faili meçhule yazıldı

Gülmesi gerekenken gülemedin
Çıkar gelir diye belki bir gün
Kanarken içten içe hep söylendin
Yokluk sancılarında umut büyüttün

Estikçe bu rüzgârlar
Bu gök bu bulut
Su buharlarını biriktirdikçe
Her gün doğdukça bu güneş
Hep böyle çağladıkça bu deniz
Yeryüzünde yaşam var oldukça
Toprak çekilir mi öz suyundan
Ağaç kökleri onca derin olunca
Sökülebilir mi yurdundan
Sevdiklerimizi yitirmiş olsak da
Kopmaz bağlar koparılabilinir mi
Yazdık unutulmazlığa
Kaybedenlerle kaybedilenlerimizi

Bitmedi…

Vedat Koparan 26.05.2008