Gülmesin Hüznün Şiiri - Kasım Kobakçı

Gülen ozanın egosuyum
Ağlama yeteneğini kazandırmadılar bana
Üzgün simamla sadece kabul et de ilgilen
Katlandıklarımı hüzünle nakleder
Kesici araç acısıymışçasına sadece
Çizikler karşımda.

Hatırlamam ki nasıldır ongunluk
Alışmış olmadığından okşanmaya ilerlemiş yaşım
Gözlerim buna benzer ortamlardan uzaklaşıp yol alır
Çokça aklımdan geçiririm yaşanan günleri
İçimi bürür sadece aydınlık
Karanlık değil.

Ne kadar hatırlarsan bitmez hüzünler
Hasretler içinde ne kadar çok çabalarım
Hazırlanır cehenneme bürünen mekanlar
Hatırlarım en soğuk rüzgarların ortaya çıkışını
Gene de ateş almaya çabalar egom
Cennetler içinde.

Mekanların neşesi zannettiğin aşırı ongunluk
Hüznünle hüzünsüzlüğü tasarlar egom
Ansızın ürküntü uğrar içime
Üzülürüm çok
Hüzün de milenyum boyunca devam eder koşuklarımda
Egomsa yollarda cartayı çeker.

Sadece zamansız bir siluetmişçesine
Gözlerine uğrarsa eğer
Gülen ozanını dalgaya getirme
Sadece dizi dizi zamanda hapsedip dalgaya getirme
Zatım güler zatımın ademiyetine
Öyle ise gülmesin hüznün
Öyle ise gülmesin hüznün!