Gülmedik Şiiri - Ayhan Kocabay

Güven yerle yeksan umutlar kara
Baharda gülmedik yazda gülmedik
Yürekler hüzünlü Gönüller yara
Çokta huzur sanıp azda gülmedik

Teselli vermiyor ne yapsan cana
Yaşarken bulmadık hayatta mana
Saldık kendimizi bir boş mekana
Türküde gülmedik sazda gülmedik

Aslında geçici boştu bu dünya
Dışı süslü yalan hoştu bu dünya
Bizimle beraber koştu bu dünya
Ağıtta gülmedik sözde gülmedik

Bakıp kandığımız yüzler yalandı
Dertler urgan gibi boyna dolandı
Hayat anlamsızdı oysa yalandı
Yokuşta gülmedik düzde gülmedik

Gemiyi kurtaran dediler kaptan
Bilemedik dünya incedir ipten
Dünyayı ahreti kaybettik hepten
Ellide gülmedik yüzde gülmedik

Yüzümüz gülerken hüzünler çöktü
Fırtınalar gelip kökünden söktü
Zaman gelip geçti hepimiz döktü
Aslında ağladık özde gülmedik

Uğraştık didinip mal ile mülke
Gözetmeden asla ideal ilke
Sarılıp giderken bir metre kürke
Bedenimiz saran bezde gülmedik

Ayhan Kocabay